Pendurada do meu peito levo unha cruz tan grande
Que non acada a ser tan grande
Coma a que habita o calvario que teño por vida
Deitei en amantes esquecidos as sabas da miña inxenuidade branca
Agora son os que amo quen me esquece
A cativa de sorriso branco e ollos verdes que eu fun
É agora un espectro isolado de sorriso verde e ollos brancos
Todo o asoballa a noite tépeda e tebrosa da túa ausencia
Era tan feliz ¡estaba tan viva!
Foi unha mágoa dar en ti para morrer deste xeito
As mans mortas deste corpo morto son un peso morto
Estou tan triste que non podo cangar coa miña pena
A viúva vestida de cores que hoxe escribe
Sabe falar catro idiomas máis está condeada ao silenzo
Os cans ouvean ao sentir as miñas pegadas quedas
Xa tan só son un festín de carne
O meu xantar favorito son uvas sulfatadas
Pero non hai veleño que me mate
(é ridículo tentalo, xa son unha tumba)
Filla alérxica de fumador empedernido, medrei sen defensas
Prometiches non alonxarte
E foi mentira daquela e foi mentira agora
Tampoco eu poño ren na tixola
E o aceite ferve, fumea, cheira… e fede a queimado
Eu arredo arrepiada de voltar a cobizarte
Quizabes morreu aquel rauto que xa non lembras
Máis gustaríame que non fose tan duro soterralo