DSCN1881

Estas últimas semanas, percorrendo Europa de cabo a rabo, decateime de que isto de ser galega (ou iugoslava, segundo se mire) ten una certa importancia a nivel internacional.

Cando marchaba de Bratislava, na cola do control das equipaxes de mán, o mozo que verificaba os pasaportes díxome (en inglés, claro está): “Deportivo La Coruña, bon equipo” Eu encollín os ombreiros e respondín “Este ano non tanto” e el insistiu “Bon equipo, bon equipo”.

Venres Santo pasado, cheguei a Belfast feita un farrapo, cansa, arrastrando a maleta coma quen tira dun menhir. Cos ollos pequechos e bufando, dispúxenme a pasar o control de pasaportes, onde había catro policías. Entrar no Reino Unido non é como no resto de Europa, son un pouco máis estrictos. E eu entraba en Irlanda do Norte.

Sabía que con esa pinta habíanme de parar e así foi. Cando xa rebasara os policías, un deles, o que máis lonxe estaba de mín, paroume e pediume o pasaporte, recitando o interrogatorio de sempre “De que país es” “De onde vés” “Cánto tempo ficas” “Onde vas”…  ate que abriu o famoso pasaporte e viu que era da Coruña. Mira que en inglés o ti e o vostede se din igual, pero xuro polos grelos que eu escoitei a diferencia.

– ¿Galega? Pasa, muller, pasa, e Benvida a Irlanda.