No 2001 tiven a sorte de que os rapaces de Enxebre aceptaran representar unha traxicomedia saída destes miolos tortos que Deus me dou. Ía sobre as mudanzas nos equilibrios de poder nunha vila, na inmediata posguerra civil. Chamouse “A Dictamorte“. Aquí tendes a escea coa que se abre o Acto II, tralo suicidio do persoaxe de Antón, republicano. Falan o médico e logo a viúva.

Escóitanse choros e prantos de mulleres.

Raúl: Antón era dos poucos fieis ás súas ideas que restaban nesta vila. Os outros, morreron, fuxiron ou, o que é aínda peor, mudaron de ideas. O seu triunfo é a nosa desgracia. Xa non podemos enterrar aos mortos civís máis que á beira do camiño. Xa non se pode respirar, nin pensar , nin conversar, sen sentir ren máis que o medo que che proe nas entrañas. Avortamos tódolos días as nosas esperanzas. Teño medo de vivir e teño medo de falar. Antón non tiña medo de nada. Nen sequera tivo medo de morrer.
María: Eu son a viúva dun heroe. ¿De que me val? A partir de agora,  vaise mofar todo o mundo de mín e da miña filla orfa e sinalarannos co dedo. Porque nesta dictamorte o suicidio é un pecado que lixa ao morto e á súa familia. Somos impíos, sacrílegos, demoníacos. Un mal exemplo. Haberá vellas que se agarren aos cruceiros do camiño ao noso paso. Haberá marmuracións…Eu… xa non teño a Antón, eu xa non teño nada.

Once anos máis tarde, aínda escoito as voces de Anxo máis de Vanessa dándolle vida a estas liñas.