Era eu cativa e Cusquis Jomeini aínda andaba pola casa, cando de socato os dous albiscamos unha fumareda ao lonxe.  Ambos botamos a correr, chamando polos adultos.  A parcelaria aínda non pasara por Aiazo, así que nos subimos ao valo da leira do meu avó, que daquela era de pedra.

Os maiores calculaban onde era, e se a mangueira chegaba… Non valía ren, e malia todo eles foron ver se podían botar una man. O can máis eu queriamos ir tamén, mais ficamos na casa. Agardando, e vendo ao lonxe como medraban as lapas, e como o arrecendo do fume tinguía de gris un serán de vrao.

Se cadra foi casualidade, pero o monte ardeu pouco antes de que a parcelaria pasara por Aiazo.

Anos máis tarde, en 2006, despois dun fin de semana longo de acampada en Sanxenxo, collemos o coche para voltar á casa. O traxecto ate Coruña, que é dunhas tres horas, levounos seis e media. Era Agosto e Galicia ardía de cabo a rabo. As autoestradas estaban cortadas e a noite caía cun manto suplementario de fume e faíscas.  Santiago, bloqueada polas lapas, parecía lembrar o ataque de Almanzor. Todo era lume. Lembro que no ceo había estrelas fugaces e que eu pregaba porque chovese. Porque rematase o pesadelo da verde Galicia ardendo de Norte a Sur.

Dous días despois, facendo o traxecto inverso para ir traballar a Vigo, no medio do camiño do Castromil chamei á miña nai (co móbil). A paisaxe, coma sacada de Mad Max, era demasiado arrepiante para papala eu soa. Cinzas, árbores carbonizadas, restos na estrada, animais mortos. Ante mín se abría un mundo de borralla. Lembro que chorei. Lembro os discursos, lembro a frase “Nunca máis”. Promesas.

Nembargantes, estamos en 2012 e a historia volve a se repeter. Galicia ten sido esta primavera una homaxe á destrucción, un preludio do apocalipse. Lumes pequenos, lumes grandes, todos, moitos, demasiados, letais. Abonda.

 E esa mán, présa no peto, para non liarse a ostias cos (ir) responsables.