Esta es una Plaza – XLVIII (Photo credit: r2hox)

Esta carta vai adicada a un dos mestres que máis influíu na miña vida. E a tódolos mestres que traballan en galego

Profe,

Estaba eu cavilando nesa nena que fun cando estudaba no Colexio, esa que era tan difícil de comprender, porque choraba moito e se alporizaba con facilidade… cando din en pensar en vostede.

En como as suas clases sempre foron un pulo á nosa creatividade, ben mesturado con dúas ou tres capas de autoestima. Autoestima que era non só esencial para os pre-adolescentes que eramos todos nós aos doce-trece anos, mais, sobre todo, para esta cativa que de amor propio sempre andou algo frouxa.

Aínda que non estou eu moi segura de a onde nin como vou a enviar esta misiva, si que quero agradecerlle cada grao de creatividade, de empatía, de asertividade e de todas esas verbas bizarras que vostede sementou en mín.

A vida compónse de detalles, de faíscas de soños, de sorrisos que sorrimos cando fumos nenos. Lémbrome das canastas de medio punto, eses medios puntos que gañabamos con atinxir o aro na cancha de baloncesto. Lémbrome dos Suevos e de que, aínda que nunca debuxei moi ben, vostede me convenceu para facer un cómic.

Lémbrome dos parrafeos que líamos en voz alta, de como o amor polo teatro bulía en mín cada vez que me tocaba saír á palestra. E penso que me tocaba máis veces das que me correspondía, porque vostede sabía que eu precisaba deses momentos como de respirar.

O mesmo ocorría cando cantabamos. Cando se achegaba vostede a mín para atopar a nota exacta, mentres que eu non sabía se sabía ou non sabía cantar. A laranxa cando nace, nace verde e redondiña…

Agora que vivimos no tempo do trebello este de internete, case esquecemos quen somos, agas que o percuremos no Google. Daquela, enchiamos a última hora de cada venres a cantar cantigas que ninguén atopará no YOUtube, anacos da nosa historia que non veñen na Wikipedia.

Vostede levábanos a vivir a lares e lareiras baixo teitos de palla, castros celtas perdidos nas ruínas urbanas, menhires, e carros, e partes do carro e collages con nomes de animais que hoxe se chamarían scrapbooking.

Vostede sempre alimentou os meus anceios de escritora, ollando coa retranca precisa os meus versos de Emily Dickinson deprimida, depresiva e deprimente, inocente, novata e soñadora. Vostede aprendeume, corrixindo un poema, “que amar sen ser amado se conxuga en tempo perdido” e que as perífrasis son sempre moito millor en galego.

Para todo isto, non chega unha carta. Non chega unha vida. Quero facerlle saber, profe, que aínda choro nos recantos, que aínda me alporizo con facilidade e que aínda escrevo versos deprimentes. Que canto “Corre Maruxiña” cando frego os pratos e o “Pito Cairo” cando paso a aspiradora. Que cando me preguntan de onde son, respondo que galega, e que lles explico que facemos filloas, que chove, que aínda temos teitos de palla e de pizarra, e que nas nosas corredoiras os carros cantan e os cruceiros protexen.

Quero deixar de darlle voltas, porque o propósito desta carta é ben simple:

GRAZAS

PD. Sego a dicir, coma vostede, “moi bien”, cada vez que alguén me fala en castrapo.