Homaxe. Mara Espiñeira

Neste día das letras galegas, quero rendir homaxe a un escritor que marchou en maio de 1999. Un poeta comunista que unha mañá de Reis me agasallou cun manuscrito. Un amigo dos que fican contigo a parolar as noites de insomnio. Un compañeiro deses que seguen contigo alén da morte.
“A morte” precisamente, é o poema que escollín. Un poema dividido en tres estancias da que recollo eiquí a terceira.

A morte
David Bouzó (1979?-1999)
III
Ollaime agora piñeiros a morrer,
ollaime agora corticeira morto:
a vosa presencia distante aínda maritriza
ao falso deus
Ollaime piñeiros morto
óllame corticeira a morrer
o páramo distante aínda acaña
ao que sorrí.
Fronte aos tres símbolos
cando o vento seque a suor
do que chorando engule todo o dado
a morte soa estará presente